Ludwik Zamenhof i Esperanto

Ludwik Zamenhof – urodził się 15 grudnia 1859 roku w Białymstoku przy ulicy Zielonej 6 (obecnie ulica Zamenhofa). Pochodził z rodziny żydowskiej. Białystok w tamtym czasie należał do Imperium Rosyjskiego, dlatego mały Ludwik wychowywał się w atmosferze wielonarodowościowej, złożonej z Żydów, Polaków, Rosjan i Niemców.

Już w wieku dziewięciu lat napisał pierwsze dzieło „Wieża Babel, czyli tragedia białostocka w pięciu aktach”, którego inspiracją był białostocki ratusz i bazar, na którym młody Zamenhof wraz z braćmi spędzali dzieciństwo. Autor dzieła twierdził, że podstawą konfliktów i nieporozumień między ludźmi jest bariera językowa. Rozwiązaniem tego problemu miał być jeden wspólny język dla wszystkich.

Od 1879 do 1881 studiował medycynę w Moskwie. Musiał jednak powrócić do Polski, ponieważ po zamachu na cara Aleksandra II w Rosji narastały nastroje antysemickie. Wrócił do Warszawy, gdzie kontynuował studia do 1885 roku. Rok później wyjechał do Wiednia, gdzie specjalizował się w okulistyce.

Po ukończeniu studiów powrócił do Warszawy, gdzie pracował jako okulista, jednak jego zamiłowanie do języków pozostało. Rozpoczął więc pracę nad językiem, którym miał być ponad podziałami. W 1887 roku znalazł wydawcę i ukazała się książka w języku rosyjskim pod tytułem „Język międzynarodowy”.

Opinie na temat tej pracy były pochlebne, zaczęto doceniać prostotę oraz użyteczność języka stworzonego przez Zamenhofa. Język ten był w stanie oddać w niesamowity sposób najróżniejsze niuanse ludzkiej myśli, co potwierdziło wiele publikacji naukowych i literackich, m.in. przekład „Pana Tadeusza” na język esperanto.

Początkowo napływała fala sceptycyzmu wobec tego języka, a nawet próbowano go sabotować przez władze francuskie na rzecz własnego języka narodowego. Ludwik Zamenhof stał się postacią światową, zaczął zdobywać kontakty, a miłośników języka i jego nośników miał nawet wśród lingwistów. Zaczęły powstawać kluby języka esperanto (pierwszy w Norymberdze, kolejne w innych częściach Europy).

 

W 1913 roku Zamenhof był nominowany do nagrody Nobla. Zmarł 14 kwietnia 1917 roku w Warszawie, został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej.

 

Esperanto (Lingvo Internacia – język międzynarodowy) – pierwsze określenie pochodzi od pseudonimu dr Esperanto, pod którym Ludwik Zamehof opublikował dzieło o podstawach i założeniach esperanto w 1887 roku. Język ten jest najbardziej rozpowszechnionym na świecie międzynarodowym językiem pomocniczym. Celem autora było stworzenie neutralnego, a przede wszystkim łatwego w użyciu języka, pomocnego w komunikacji międzynarodowej, nie zastępującego obecnych w poszczególnych krajach języków narodowych. Niestety w praktyce jego założenie nie zostało spełnione, ponieważ językiem międzynarodowym tak jak kiedyś łacina, a później język francuski, w wieku XX stał się angielski. Większość słownictwa w języku esperanto została zaczerpnięta z języków zachodnioeuropejskich, a zatem znacznie ukazany został wpływ języków zachodnioeuropejskich.

Źródło:

Walter Żelazny, Ludwik Zamenhof. Życie i dzieło. Recepcja i reminiscencje. Wybór pism i listów. Kraków: Nomos, 2012.

http://www.bialystok.pl/972-ludwik-zamenhof-i-jego-dzielo/default.aspx [online 13.11.2013]

Rezerwacja
online

Ta strona używa COOKIES.

Korzystając z niej wyrażasz zgodę na wykorzystywanie cookies, zgodnie z ustawieniami Twojej przeglądarki. Więcej w Polityce prywatności

OK, zamknij